woensdag 10 oktober 2012

Mens en natuur: bespreking extra materiaal

 Gedicht "Herinnering van de Aarde." van Rob & Mir
 http://www.robmir.nl/natuursite/marktfoto/gedichten1.shtml

De natuur brengt rust.  Een stevige wandeling in een bos geeft je soms veel kracht en energie om er weer in te vliegen.  Ik denk dat nog veel mensen houden van een boswandeling.  Ze kunnen daar hun gedachten eens laten gaan of dingen op een rijtje zetten.
Als we dit willen blijven doen, moeten we ons bewust worden van wat er met de natuur is aan het gebeuren.  Wij moeten actie ondernemen om de opwarming van de aarde tegen te gaan.  Bijvoorbeeld deelnemen aan een "plant een boom"-actie.



Song "De natuur slaat terug" van Kinderen voor kinderen
http://www.songteksten.nl/songteksten/57703/kinderen-voor-kinderen/de-natuur-slaat-terug.htm


Ik vind het geweldig hoe deze song op een kinderlijke manier vertelt dat de mens de natuur niet moet uitbuiten.  Uiteindelijk slaat de natuur terug.  In dit nummer is het kinderlijk weergegeven, maar de natuur slaat terug met o.a. natuurrampen of natuurplagen.

Met dit lied wil men ook zeggen dat we meer moeten nadenken over wat we kopen en doen met dieren.
Je vindt die handtas mooi en wil die kopen. Vooraleer je hem koopt, is het beter om eerst na te denken over uit welke materialen die handtas is gemaakt.  Wil je echt één van echt slangerleer?  En op welke manier is die gemaakt ... "eerlijk"?
We moeten ons gedrag ook in vraag stellen bv. de mensen die hun honden aankleden met bv. jasjes en hoedjes.  Eigenlijk kan dat niet.  Een hond wil dat niet!


Artikel "Energiezuinig bouwen begint van bij de start." uit Knack, di 1 januari 2008
http://ikgabouwen.knack.be/bouwen-renovatie/energie-klimaat/duurzaam-bouwen/energiezuinig-bouwen-begint-van-bij-de-start/article-1194838931287.htm

Om de opwarming van de aarde tegen te gaan, moeten we beginnen bij onszelf.  Grondig na te denken bij hoe wij leven.  Een groot deel hiervan is de manier waarop wij wonen.  Ik vind het een heel interessant artikel omdat het zelfs aandacht schenkt aan de plaats waar je moet bouwen of een huis kopen.  Dichtbij een school, winkels, openbaar vervoer, ... om verplaatsingen met de auto tot een minimum te herleiden.
Ik vind het fantastisch dat dit artikel niet alleen één concept in 't oog houdt (het huis) maar ook linkt naar de andere concepten die nefast zijn voor de natuur (autoverbruik).



Hoe eenvoudig de natuur ook is (het toeval hier van de vlucht van de vogels), hoe prachtig is ze ook (een lachend gezicht).
Ze geeft ons een lach op onze snoet!
Dat moeten we op tijd en stond beseffen! We moeten er oog voor blijven houden.  We moeten kunnen blijven stilstaan, kijken en genieten.  Er tijd voor nemen.
En zorgen dat we er van blijven kunnen genieten!  We moeten opkomen voor het natuurbehoud door acties zoals bosaanplanting of acties tegen boomkapping of acties tegen het blijven "vol bouwen" terwijl er al veel leegstaande huizen zijn.
















dinsdag 9 oktober 2012

Mens en natuur: de plaats van de mens in de natuur

Wat is de plaats van de mens in de natuur?

De mens als bewonderaar van de natuur:
Als kind bewonder je de natuur.  Je gaat op ontdekking in de natuur en vindt allerlei schatten: eikels, paddestoelen, kastanjes, beukenootjes, okkernoten, "vliegertjes", ... .
Geweldig die onschuldige verbaasdheid en bewondering van de natuur.

Een deel volwassenen (vooral de kleuterjuffen denk ik) kunnen genieten van de wonderen van de natuur, een natuurwandeling (hondbezitters) en het pick-nicken in het bos.
Op vakantie zijn er een groter deel van de volwassenen die de schoonheid van de natuur aanschouwen.

De mens als bewerker van de natuur:
De mens bewerkt de natuur om ervan te kunnen leven.  De natuur is iets dat je gebruikt voor voedsel te winnen.  De natuur (hout) kan je ook gebruiken om meubels mee te maken.

De mens als beschermer van de natuur:
De mens moet de natuur beschermen tegen de mens zelf en industrialisering.
De mens moet actie ondernemen om bedreigde dier- en plantensoorten te beschermen tegen uitsterven.
De mens moet natuurlandschappen in ere houden (oernatuur of cultuurnatuurlandschappen).

Conclusie:
De mens heeft de vrijheid om de natuur te gebruiken en te bewonderen, maar moet beseffen dat de natuur het meeste macht heeft.  Als de mens de natuur uitbuit, heeft dit gevolgen.  Hierbij denk ik aan overstromingen, lawines, bosbranden, vulkaanuitbarstingen, orkanen, tornado's, ... .
Wij moeten ons er dus goed van bewust worden dat we door kleine dingen de opwarming van de aarde versnellen en hierdoor onszelf in gevaar brengen doordat we natuurrampen opwekken.

Ik ben symbolisch gelovig dus leg ik hier geen link met God.  Wat me wel opvalt, is dat alle gelovigen (welk geloof ook) dicht bij de natuur staan en de natuur moeten respecteren.  In verschillende geloofsovertuigingen gelooft men dat de natuurrampen een straf van hun God is of dat ze hun God hebben boos gemaakt.


Mens en natuur: pleidooi welvaart zonder groei Tim Jackson

U kan het pleidooi van Tim Jackson bekijken via deze link:
http://www.ted.com/talks/lang/en/tim_jackson_s_economic_reality_check.html

Tim Jackson ondersteunt zijn pleidooi met volgende argumenten:

Meer productie voor lagere prijzen.  Lagere prijzen die aanzetten tot meer aankopen.  Hierdoor hebben de mensen minder spaargeld tot zelfs meer schulden.
Mensen worden met het systeem van de groei-economie overhaald om meer geld uit te geven aan dingen die je eigenlijk niet nodig hebt, maar omdat iedereen het heeft en/of het indruk maakt, op mensen waar je eigenlijk toch niet echt om geeft.
Dat is de bikkelharde waarheid.  Je moet maar eens kijken naar welke snufjes iedereen heeft.  En trek de kasten en schuiven maar eens open.  Als je alles zou wegdoen wat je het afgelopen jaar niet hebt gebruikt:  de helft van je kasten is leeg.  Denk maar eens aan de kado's die je hebt gekregen afgelopen jaar.  Welke gebruik je frequent en/of heeft zijn nut?
Een maand geleden viel ik achterover.  Ons neefje (8-jaar) kreeg een WII voor zijn verjaardag.
De proporties van kado's is niet meer normaal vind ik.  Het is altijd om ter grootste en om ter meeste.
Eigenlijk kunnen kinderen nog even blij zijn met een posterboek of een dagboek.  Dat moeten we inderdaad gaan inzien!   


Waarom doen we niet wat voor de hand ligt?
Bij het aanbrengen van tochtstrips vroeg zijn 5-jarig dochtertje "Gaan we daarmee de giraffen buiten houden?" ( woordspeling draft = tocht & girafs)
We staan inderdaad niet meer stil bij de "gewone" dingen.  We zijn gefocust op nieuwe dingen hebben.
Het is net zoals als je batterij stuk is van je gsm. Je koopt geen nieuwe batterij, je koopt een nieuwe gsm.  Staan we hier nog bij stil dat we ook een nieuwe batterij kunnen kopen?
Maar op die manier brengen we wel meer schade aan het milieu.

Wat is het doel van de consument?  35 jaar geleden zei Mary Douglas "Het is een sociale wereld te helpen creëren en daar een geloofwaardige plaats in te vinden."  Compleet andere visie dan die aan de basis ligt van het economisch model van nu, vindt Tim Jackson.
Wie zijn we dan?  Die nieuwigheidzoekende, hedonistische, zelfzuchtig individuen of een onbaatzuchtige altruïst?
Inderdaad een goed argument om bij stil te staan.  Vroeger was het consumeren om de dingen die men echt nodig had en het sociale contact.  Tegenwoordig is het consumeren om te consumeren.  Zelf via internet, dus zonder het sociale contact. 
Hier heb ik een dubbel gevoel bij:
enerzijds vind ik het sociale contact belangrijk.  Ik ben ook sneller geneigd om naar een winkel te gaan waar men vriendelijk is t.o.v. een winkel met onvriendelijk, sip personeel.  Het is ook aangenamer om hier in het dorp te winkelen bij de mensen waar je een praatje mee kan maken.
Langs de andere kant vind ik online-shoppen ook tijdswinst waardoor er kwality-time ontstaat voor met mijn eigen kinderen of vrienden iets te gaan doen. Ik verplaats dus eigenlijk het sociale contact naar mensen waarmee ik een nauwere band heb. 
De reclame en wat je ziet wat andere mensen hebben, doet je meer consumeren als nieuwigheidzoekende, zelfzuchtige individuen.

Moeten we onze verantwoordelijkheid niet opnemen om mensen uit de armoede te halen? 
We moeten dat niet doen door de ontwikkeling tegen te houden.
We moeten niet het kapitalisme omverwerpen.  We moeten niet de menselijke natuur veranderen.
We moeten WEL een economie hebben met een doel.  Als basis van de economie plaatsen we een geloofwaardigere, robuustere en realistischer visie op wat het betekent mens te zijn.
Het klopt inderdaad dat er al heel wat armoede is, ook dichtbij ons.  Als we de economie van vandaag geen halt toeroepen, zal er nog veel meer armoede komen.  Alleen kunnen we dat niet.  Zoals Tim Jackson zegt en ook Peter Tom Jones en Vicky Demeyere.  Er moeten grondige veranderingen komen van structuren, culturen en praktijken op economisch, sociaal, cultureel en ethisch vlak.  Hiervoor moet iedereen meewerken: de staat, politici, grote bedrijven en de burgers.  Eigenlijk gaan we niet moeten inboeten, maar terug naar het meer menselijke op zoek gaan.  Wat hebben we nodig?  En daar tevreden mee zijn.  Niet hebzuchtig zijn.  En vooral tijd nemen om eens stil te staan bij waar wij mee bezig zijn.  Dat geeft al veel inzichten waardoor al onmiddellijk een stap is gezet. 

Met dit thema was ik niet begaan.  Zoveel opkomers voor dit en voor dat en de wereld vergaat al zolang...
Maar nu ik hierrond heb gewerkt, is mijn euro gevallen.  Ik heb wel wat inzichten gekregen en wil me actief inzetten om mijn ecologische voetafdruk kleiner te maken.





Mens en natuur: ecologische voetafdruk

"De ecologische voetafdruk van de Belg – de oppervlakte die nodig is om al onze grondstoffen te produceren en ons afval te verwerken – bedraagt 8 hectare. De gemiddelde voetafdruk in de wereld per persoon bedraagt 2,7 hectare, terwijl elk van ons eigenlijk maar 1,8 hectare ter beschikking heeft."
Uit: De Standaard, donderdag 14 oktober 2010, Belgische voetafdruk bijna grootste ter wereld, Inge Ghijs.

Via onderstaande link kan je jouw ecologische voetafdruk berekenen:
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMA20052007_002

De gemiddelde voetafdruk van de Belg is 8 hectare,
voor de Duitser is dat 5,1 hectare en een Afrikaan scoort gemiddeld een voetafdruk van 1,4 hectare.

Mijn ecologische voetafdruk is 4,7 hectare.  Daar zou ik best fier op kunnen zijn als je het vergelijkt met de gemiddelden.
Maar als je weet dat iedereen maar recht op 1,8 hectare heeft, dan voel ik me verplicht om toch nog meer moeite te doen om mijn ecologische voetafdruk te verminderen.
Vroeger kookte ik meer met verse groenten.  Door de drukte van mijn leven (2 kleine kinderen en deze studie) kook ik regelmatig groenten uit conserven of bokalen.  Dat gaat een stuk sneller.  Misschien toch terug wat meer verse groenten aanschaffen?!  Het is bovendien lekkerder.  Het vraagt wel veel meer tijd.  Frequenter winkelen, groenten wassen, fijnsnijden en een langere kooktijd.
Het moet ook haalbaar blijven in de leefsituatie.  Het proberen waard, maar met een vraagteken.
Zoals in het vorige bericht is het misschien haalbaarder op dit moment om een vegetarische dag in te lassen.  Dat is openstaan voor iets nieuws, maar geen tijdroving.
Wie een recept heeft van een lekkere vegetarische maaltijd, bezorg me dit gerust!

maandag 8 oktober 2012

Mens en natuur: hoe groen ben ik?



Mijn ex-schoonbroer is een échte groene!  Bij de verbouwingen gebruikten ze zoveel mogelijk ecologische materialen: speciale isolatiematerialen, zonnepanelen, speciale verwarmingselementen, ... .  Er ging een hele studie aan vooraf.
Ze leefden ook héél milieubewust.  Op een gegeven moment waren ze enkele dagen op vakantie en lette ik op hun huis en de beestenboel (schapen, geiten, eenden, kippen, fazanten, ...).  Ik moest een half uur voor ik de afwas ging doen of me wou douchen, de boiler opzetten.  Anders had ik geen warm water.  Ik had het daar ook altijd koud.  Op die manier leven is niet aan mij besteed.
Ik dacht dus altijd dat ik absoluut geen groene was!

Door de leerstof door te nemen en de artikels te lezen, besefte ik dat ik onbewust wel veel met het milieu bezig ben.  Dat het niet in die extreme mate moet zijn om je steentje bij te dragen aan het milieu.
Tot mijn verbazing ben ik zelfs een "groene doener" in de mate van mijn mogelijkheden.
De 4 groepen:
- gelaten ontkenner:
  31% wil niet en doet niet. Ze geloven niet dat hun gedrag invloed kan uitoefenen op het   milieu.
- onschuldige wachter:
   26% wil niet maar doet wel.  Ze zijn goed op de hoogte, maar het minst van allemaal bereid om
   een inspanning te doen
- geremde hoper: 23% wil wel, maar doet niet. Ze vinden milieu belangrijk en zijn bereid om een
   inspanning te doen, maar dat weerspiegelt zich niet in hun gedrag.
- groene doener:  20% wil en doet. Ze vinden milieu belangrijk en dat uit zich ook in hun gedrag.

Ik ben er niet fanatiek in mijn hoofd mee bezig, maar ik gedraag me wel groen.
Ik ben niet diegene die in een of andere vereninging gaat om aan de alarmbel te trekken, maar ik doe wel mee op een individueel niveau.  Waar ik kan, draag ik mijn steentje bij ... .
Ik draag de dieren in mijn hart en kan niet verdragen dat iemand dieren uitdaagt, verwaarloost of achterlaat.
Ik zal reageren als ik ermee in contact kom.
Ik laat het water niet onnodig lopen en doe de kraan toe als ik merk dat mijn vriend of kinderen dat wel doen.  En geef hierbij dan een duidelijke boodschap van verspilling.
Onze toiletten en de buitenkraan zijn op regenwater.
Ik neem bedrukt papier van het werk mee (dat voor de container is bestemd) zodat mijn kinderen op de achterzijde kunnen tekenen, plakken, ... .
Ik erger me als men verlichting onnodig laat branden.  Maar ik vind spaarlampen niet dé oplossing.  Merel haar kamer heeft een gewone lamp en Jitse haar kamer heeft een spaarlamp.  Vooraleer Jitse haar kamer voldoende is verlicht om daar strijk in de kast te gaan leggen, duurt een eeuwigheid.  Het gevaar zit er dus in dat je dat licht op voorhand aansteekt, ondertussen nog allerlei tussendoor doet vooraleer de strijk weg te leggen.  Tot gevolg heeft die lamp toch nog meer verbruikt dan de gewone lamp van Merel die kort aan en uit is geweest.
We gaan altijd met de auto op vakantie en kamperen.  De airco van onze auto is al jaren stuk dus ook hier zijn we in het voordeel van het milieu goed bezig.  Ook al was dat niet doelbewust.
In het speelgoed van Jitse en Merel stop ik heroplaadbare batterijen i.p.v. ze telkens te vervangen.
Ik koop veel speelgoed tweedehands.  Alles is goed afwasbaar en het prijsverschil is groot.
Voor korte afstanden, neem ik de fiets.  

Ik ben wel blij dat ik in de groep van groene doener behoor, zonder dat ik er fanatiek mee bezig ben.
Het is een gewoonte en toeval (o.a. interesse kamperen).

Het moeilijkste vlak om mijn gedrag ecologischer te maken is voeding.
Ik ben opgegroeid op "den buiten" en daar wordt vlees hoog in het vaandel gedragen.  Ik vind dat ook lekker.  Een gewoonte dus ... .  Ik ben niet vertrouwd met vegetarisch eten.  Misschien is het het moment om me daarin te verdiepen en lekkernijen zonder vlees te ontdekken.  Als het zo'n effect heeft op het milieu is het het proberen waard om één dag in de week een maaltijd zonder vlees te bereiden.

Op het vlak van wonen gaat het het gemakkelijkste zijn omdat we daar al bewuster mee bezig zijn.
Onze voordeur en achterdeur geven nog een serieuze tocht.  Zo'n deurborstel zou al een snelle oplossing zijn en heel wat energie besparen qua verwarming.  Nog wat extra letten op de verlichting.  De kinderen hier wat meer attent op maken.  Bij het koken kan ik misschien nog wat meer de deksels op de potten leggen om sneller tot het kookpunt te komen zodat er minder gas verbruikt wordt.
Dit zijn dingen waaraan ik gewoon extra aandacht aan moet schenken.  Eén dag/week geen vlees eten gaat een véél grotere inspanning zijn.

Ik ben ook overtuigd dat veel mensen meer voor het milieu willen doen, maar soms niet de financiële middelen hebben bv. zonnepanelen.





zaterdag 6 oktober 2012

Mens en lijden: brief over de film



Liefste Angie

Gisteren zag ik de film “Oscar et la dame Rose” van Eric-Emmanuel Schmitt.  Een film die je in één adem uitkijkt mét een doos zakdoekjes naast je.  De film blijft ook in je hoofd hangen …
Een pareltje!

De film gaat over Oscar (10 jaar) die leukemie heeft en nog maar een paar weken te leven heeft.
De regisseur brengt ongelooflijk goed in beeld dat mensen op veel verschillende manieren kunnen reageren op een terminale patiënt.  Hij laat ook goed zien hoe die reacties aanvoelen voor de patiënt zelf.   Het is een aangrijpende film die goed aantoont hoe mensen verschillend omgaan met machteloosheid, verdriet en angsten.  De regisseur zijn visie loopt gelijk met mijn visie over het lijden/de dood.  Helaas bestaat het lijden en moeten we er mee omgaan.  Zowel diegene die lijdt als diegene uit de directe omgeving, moeten elkaar proberen te begrijpen en elkaar helpen bij de pijn, het verdriet, hun angsten.  Samen moeten ze er door.  Niet enkel naar hun eigen verdriet of angst of pijn kijken.  De regisseur laat ook duidelijk zien dat hoe klein een kind is, een kind al heel wat lijden een plaats kan geven en verwerken!  Dat je een kind niet altijd moet beschermen.  Het is beter om eerlijk te zijn.  Een kind kan heel wat incasseren.  Zo voelt een kind zich volledig gewaardeerd als persoon.  Knap werk van de regisseur.  Zo’n zwaar thema heeft hij goed aangebracht met veel invalshoeken en humor.
Het geloof is er ook in verwerkt.  Dit op een manier waar je pal van staat… grappig én toch met enorme diepgang.  De echte symboliek van de kruisiging van Jezus had ik eigenlijk niet grondig door totdat ik de scène zag in de kerk.  Ik besef dat ik meer gelovig ben dan ik dacht.
Elke dag schrijft Oscar ook een brief aan God.  Een brief waarin hij zijn gedachten, zijn angsten, zijn verlangens, zijn vragen, … in kwijt kan.  Deze brief wordt aan een ballon gehangen en wordt opgelaten.
Angie, wij weten maar al te goed dat je gedachten, gevoelens, problemen naar iemand kunt schrijven/mailen dat dat enorm oplucht hé!  Ik ben echt blij dat ik naar jou mag schrijven en dat ik er ook voor jou mag zijn.  Het geeft een verlossing om die gedachten, angsten, … verwoord te hebben en je krijgt er voor jezelf meer inzichten door.  Sommige dingen weten we wel, maar als de ander dit bevestigt of verwoord, is het soms gemakkelijker om het onder ogen te zien hé?!  Ook de inzichten die de ander heeft, geeft jezelf meer ondersteuning of een andere kijk.  Bij ons is het eigenlijk ook een soort therapie hé, bij Oscar werkt dat ook helend voor de dingen waar hij mee inzit en die hij opkropt!  Zoals wij elkaar bewust en onbewust helpen, zo is dat in de film ook.  Het lijkt dat Madam Rose Oscar begeleidt tijdens zijn laatste weken, maar ook Oscar begeleidt Madam Rose in haar leven.  Zij stelde zich altijd héél ruw op, beet van zich af, haat weldoenerij, … een echte bolster.  Door in contact te komen met Oscar brak de bolster open … De scène van Kerstmis was heel ontroerend en hartverwarmend.  Oscar was met hulp van zijn vrienden in de bestelwagen geraakt van Madam Rose zonder haar weten.  Hij wou zijn ouders mijden.  Hij haatte hen.  Hij wou bij Madam Rose zijn.  Hij belde dus uitgeput aan bij Madam Rose.  Madam Rose verzorgde hem met al haar liefde dat ze had.  De ruwe bolster toonde het binnenste van de kastanje.  Madam Rose haar kinderen en haar mama stonden verstomd te kijken, geloofden hun ogen niet.  Eigenlijk herkenbaar hé ... hoe dikwijls ouders versteld staan van hun kinderen ...
Elke bolster kan opengaan.  Ik vind het zo vreemd dat sommige mensen zo’n angsten hebben om gekwetst te worden waardoor ze zich als bolster presenteren.  Ik hoop dat de bolster van je weet-wel-wie ook snel opengaat, want ze raakt jou door die ruwe uitspraken.   Waar blijft die beschermengel om die bolster te openen?
In de film was er ook zo’n beschermengelmoment.  Oscar vroeg of Madam Rose hem alle dagen kwam bezoeken.  Zij had veel angsten … een terminale patiënt dagelijks bezoeken? Ze haat ziekenhuis en ziekten.  Ze zocht haar vriend op.  Plots zag ze een glitterbol staan en vroeg wat dat was.  Haar vriend vertelde dat hij dat had gekregen van een jongen die verlamd was.  Luidop vroeg haar vriend zich af of de jongen nog wel zou leven.  Dit voorval deed Madam Rose beslissen om Oscar te bezoeken.  Een tijd geleden had ik ook zo'n beschermengelmoment.  Ik moest voor stage een welbepaald boekje hebben.  Via de bibliotheek had ik het gereserveerd, maar het moest overkomen van een andere bibliotheek.  Het ging maar 2 dagen duren.  Na een week werd ik ongerust want de tijd drong.  Ik had al verschillende boekhandels gedaan, zonder resultaat. Ik had een bibliotheek gevonden waar ze het hadden, maar reserveren kon niet.  Ik stond een beetje radeloos en over mijn toeren in een boekenwinkel want ik moest dat boek dringend hebben en die mevrouw ontnam al mijn moed. Het boek werd niet meer bijgedrukt dus moeilijk vindbaar.  Een andere dame achteraan in de winkel draaide zich rustig om en zei  “Meisje, rijd gij straks naar die bib, hoe ver ze ook ligt, dat boek blijft er voor jou liggen.  Jij hebt dat nodig, dat wacht daar op jou.”  Er viel daar een rust over mij en ik kon terug gaan werken en ’s avonds lag dat boek in die bibliotheek.   Ik hou wel van wat magie, hé.   
Neem nu ook die ballonnen … een ballon is magisch.
Stom hé of toch ni?  Ah nee, wij gebruiken hem altijd (geboorte, verjaardag, alle feesten, opendeurdag, begin schooljaar, verdriet, dood, …) en ook hier in de film… je moet de magie zien.
Ik vind de film van het begin tot einde verbluffend.  Er zitten ook zo citaten in met een mooie symboliek.  Peggy is een meisje dat blauw ziet omdat er te weinig zuurstof naar haar longen gaat.  Na de transplantatie (waardoor Peggy terug de gewone huidskleur krijgt) had Oscar bang dat hij  Peggy niet meer mooi zou vinden, want blauw was ze zo mooi… Maar na de operatie zei Oscar“ Je mag elke kleur hebben die je wilt, ik blijf van je houden.”  Ik vind dat een geweldig citaat.  Hoe je ook in je leven verandert, welke wegen je ook inslaat, ik blijf van je houden hoe je bent op elk moment!  Misschien eentje om morgenvroeg op tafel te leggen hé?!  Misschien ook een boodschap van de regisseur … hou van je zoon hoe hij is ... nu met leukemie... neem vrede op elk moment van je leven met wat er ook gebeurt, zo kan je met een goed gevoel verder of afscheid nemen.
Eén ding in de film is niet meer zo hedendaags denk ik, hoop ik. Hoe het verplegend personeel omgaat met terminale patiënten.  En vooral hoe de ouders van Peggy Blue reageerden. 
Mijn hart brak toen.  Ik was ook een beetje teleurgesteld en een tikkeltje boos.  Peggy Blue was genezen en mocht het ziekenhuis verlaten.  Peggy wou nog naar Oscar, maar het mocht niet van het verplegend personeel.  De ouders hielden Peggy tegen om te gaan.  Ik denk niet dat de ouders van nu hun dochter tegenhouden om afscheid te nemen van hun vriend.  Mijn"Peggy" kwam alle dagen nog op bezoek … .  Ook de liefde tussen kinderen is puur.  De trouw van Merel en Yari (allebei 4 jaar) was ook zo mooi, hé!  Deze week was Yari een dag niet op school.  Merel zei ’s avonds “Ik heb Yari gemist.  Hij was er niet.”  Hartverwarmend hé!
Kinderen genieten intenser dan volwassenen en zijn ook sterk in het omgaan met verdriet en dingen een plaats geven.  Een onderliggende boodschap van de film “hoe klein ze ook zijn, ze kunnen de wereld aan! Soms beter dan de volwassenen!”  En dat moeten wij als volwassenen nog leren inzien en aanvaarden. Het is een aanrader met veel boodschappen!  Eéntje waarbij je hem na een paar keer kijken, nog nieuwe dingen ziet ... .
In de bibliotheek van Lint hebben ze de dvd.  Als ik hem voor jou eens moet meebrengen, geef je me maar een seintje!

Liefs

Heidi

vrijdag 5 oktober 2012

Mens en lijden: filmverwerking "Oscar et la dame Rose"



Verwerking van de film "Oscar et la dame Rose"

·         Vat je eigen mening over de film samen in drie kernwoorden:
Aangrijpend – inzichten - diepgang

·         Is wat in de film aan bod komt (onderlinge relaties, gevoelens, ideeën) herkenbaar voor jou? Wat is wel herkenbaar? Wat niet?

Herkenbaar:
- boosheid op ouders
- relatie met ouders
- angst voor verlies
- als iemand zijn dagen zijn geteld, behandel je hem anders (vergevingsgezinder)
- grappen uithalen
- wensen gaan boven de regels (samen slapen, buitengaan, …)
- als ze me kwetsen, zal ik me eerder laten hangen dan terug te vechten

Niet-herkenbaar:
- zo serieus en verdrietig doen als iemand gaat sterven tegen die persoon
(ik praat tegen mensen die in coma liggen, vertel over de alledaagse dingen, grappen, ergernissen, belevenissen, …)

Kies drie scènes uit de film die je hebben aangesproken (positief of negatief). Beschrijf ze zo duidelijk mogelijk en noteer per scène welke gevoelens voor jou de overhand hadden.

Beschrijving scène 1:
Rose weet niet welke beslissing ze moet nemen … Oscar dagelijks bezoeken of de vraag negeren.  Rose zoekt haar vriend op.  Plots neemt ze een glitterbol vast en vraagt wat dat juist is …. Haar vriend antwoordt dat hij dat van een gehandicapte jongen heeft gekregen.  De jongen had het zelf gemaakt.  Haar vriend vraagt zich luidop af of de jongen nog wel leeft …

Gevoelens bij scène 1:
Spannend gevoel: wat gaat ze beslissen.  Gevoel van hoop.
Gevoel van rust, bevestiging op het moment dat haar vriend luidop zijn gedachte zegt. Gevoel van “Oh my god, zie je nu wel dat beschermengelen bestaan”.

Beschrijving scène 2:
Oscar blokkeerde .  Hij sprak niet meer .  Enkel nog tegen Madam Rose.  Madam Rose had het idee om zijn gedachten, zijn gevoelens, zijn angsten te laten opschrijven.  Oscar wou niet schrijven.  Naar wie zou hij schrijven? Zijn ouders wou hij niet schrijven en voor de rest was iedereen daar.  Oscar geloofde eerst niet in God. .. een verzinsel net als de Kerstman.  Na overtuiging van Madam Rose deed hij het toch.
Elke dag schreef hij een brief en die werd aan een ballon  gehangen.  Deze ballon werd buiten opgelaten …  Serieuze inhoud, gebracht met humoristische woordspelingen.
Gevoelens bij scène 2:
Bij het blokkeren: dat raakte me diep, medelijden
Over Madam Rose: hoop
Bij het stukje over God – Kerstman: vrolijk en ik dacht “overtuigingskracht is heel belangrijk”
Het schrijven:  het gaf een gevoel van rust, opluchting– hij aanvaardde het schrijven – hoop en besef van “het komt goed” want schrijven doet goed. 

Beschrijving scène 3:
Het is Kerstmis en de ouders van Oscar komen hem bezoeken.  Hij wil dat niet.  Hij wil met Rose mee, maar dat vindt zij geen goed idee.  Oscar geraakt m.b.v. zijn vrienden in de bestelwagen van Rose.  Oscar belt aan bij Madam Rose.  Haar hart smelt helemaal en ze verzorgt hem met een hart van goud.  Haar eigen kinderen en moeder staan versteld van de “andere Rose”  Ze zijn verbouwereerd.  Rose laat Oscar inzien dat het tijd is om zijn ouders te begrijpen en hen terug toe te laten in zijn leven. 

Gevoelens bij scène 3:
Echt kerstmisgevoel.  Zo hartverwarmend.  Emotioneel: de tranen rolden … een bolster die het binnenste van de kastanje liet zien …
Haar eigen kinderen zien hun mama op een heel andere manier… vreemd gevoel
->wat doet dat met hen, afwachtend gevoel (spanning): hoe gaan ze reageren … .
Ouders hebben bang van de ziekte.  “De ziekte is een stuk van mij.” zegt Oscar.  Gevoel van  zwaar medeleven en bekommernis “oh mijn schatteke”.
Emotioneel moment hoe Madam Rose Oscar laat inzien dat ook zijn ouders lijden… vertederend de vereniging van de ouders en Oscar
Traantjes alom.



Op welke manier hebben de drie scènes die je hierboven vermelde met je eigen levenservaring/levensvisie te maken?

Ik geloof in beschermengelen.  Dat er op bepaalde momenten iets gebeurd dat net dan nodig is.  Zoals in de film.  Zelf heb ik het vorig jaar ook meegemaakt in een boekhandel.  Ik was ten einde raad want moest dringend een boek hebben en ik kreeg het niet te pakken.  Uiteindelijk had ik hem gevonden, maar wouden ze hem niet opzij leggen.  Ik vreesde dat die dan weg ging zijn vooraleer ik eraan kwam.  Die dame gaf me terug rust en vertrouwen.

Je angsten, gevoelens, wensen, gedachten neerschrijven doet altijd deugd … Het eens kunnen zeggen hé!  In de zomer had ik een heel moeilijke periode in mijn leven en nu zit een vriendin van mij te worstelen met problemen.  Wij mailen hier vaak over naar elkaar.  Het eens van je afschrijven doet deugd en je krijgt er zelf inzichten over.  Soms laat de ander het ook eens van een andere kant zien.  Of durft je zeggen wat je al lang weet, maar niet wil toegeven.

Tot inzichten komen, de andere kant van het verhaal bekijken, niet te snel concluderen, situatie per situatie bekijken, door de ogen van de anderen kijken, … vind ik heel belangrijk.  Zo begrijp je elkaar.  Zo begrijp je dat het anders in elkaar zit waardoor je je niet gekwetst moet voelen.  Dat zijn dingen die heel wat kunnen uitklaren.

Wat wil de regisseur van de film ons duidelijk maken? Wat is volgens jou de boodschap die door de film wordt overgebracht?
Een kind weet waaraan hij toe is, een kind kan veel aan, veel meer dan volwassenen denken.  Tegen iemand die de dood nabij is, doe je zo gewoon mogelijk opdat je samen je verdriet en angsten kan delen en wensen kan laten uitkomen.  Zodat het afscheid in vrede kan gebeuren.

Bij het verwerken van verdriet en angsten, moet je niet enkel naar je eigen positie kijken, maar ook kijken hoe het voor de anderen is en daar rekening mee houden.

Wat zijn de gelijkenissen en de verschillen tussen jouw visie en die van de filmmaker op de behandelde thema’s (afhankelijk van de film die je koos kan dit zijn m.b.t. geloof, omgaan met de natuur, relaties, lijden)?
Gelijkenissen:
- mensen reageren verschillend op het lijden
- het is belangrijk te helpen en hulp zoeken waar nodig om het lijden te begeleiden
- iemand die dood gaat, heeft begeleiding nodig (zoveel angsten, vragen, …)
- mensen hebben mensen nodig
- het geloof werd hier ook symbolisch weergegeven.

Verschillen
Ik denk dat verplegend personeel al beter is opgeleid om hoe om te gaan met een terminale patiënt.  De dag van vandaag zijn ze meer begaan met de patiënt als geheel en niet strikt de regeltjes van hygiëne.  Ook qua somberheid denk ik dat het de dag van vandaag een groot verschil is t.o.v. de film.


Mens en lijden: welke reacties op lijden

Op welke manier reageren mensen als ze met lijden geconfronteerd worden?
Op welke manier reageren de personages van de film als ze met lijden geconfronteerd worden?

Dit is zo individueel bepaald en hangt af van de levenslijn van de mensen die ermee geconfronteerd worden.

De persoon die zelf lijdt, kan reageren als volgt:
- ongeloof en het negeren, gewoon verdergaan hoe het was (dit is vaak een eerste reactie)
- boosheid, verslagenheid, vertwijfeling hoe moet het verder. (ook vaak een eerste reactie)
- de wereld vergaat onder zijn/haar voeten en kiest dan om er tegen te vechten
- de wereld vergaat onder zijn/haar voeten en laat de moed zakken
- ziet zijn/haar lot onder ogen en probeert het een plaats te geven met de nodige ups en downs (Oscar)

Meestal zijn het de vechters en diegenen die hun lot onder ogen zien, die willen dat men hen behandelt als een gewone mens.
Degene die de moed verliezen, voelen zich slachtoffer en verwachten vaak van de anderen extra aandacht.

De mensen die nauw verbonden zijn met de lijder, kunnen als volgt reageren:
- ongeloof en ontkennen, durven geen contact met lijder opnemen (eerste reactie van de ouders van Oscar en ook van La dame Rose)
- zien het onder ogen en betuttelen de lijder (ouders van Oscar in tweede instantie)
- zien het onder ogen en begeleiden hem/haar in het lijden (La dame Rose in tweede instantie)
- zien het onder ogen en schermen hem/haar af van de wereld waardoor ze de noden van de lijder uit het oog verliezen (verpleegkundig personeel van het ziekenhuis waar Oscar verbleef)
- de lijder blijft de persoon die hij/zij voordien was; men doet er niet anders tegen (de andere kinderen in het ziekenhuis)

Reacties wanneer Oscar dood is:
- De ouders vervullen nog de wensen van Oscar en brengen zijn erfenis naar la dame Rose.  De ouders zoeken het contact op (zonder gehoor).
- La dame Rose vermijdt contact.  Ze doet niet open voor de ouders van Oscar.
Uiteraard hebben ze allen innig verdriet.

Verwerken van verdriet bij de dood is heel uiteenlopend:
- Sommigen (ik denk het merendeel) verwerken graag zo'n intens verdriet alleen in het eerste stadium van het verwerkingsproces.  Nadien lijkt mij het belangrijk om het samen (zeker als het om afscheid van je kind is) het verdriet een plaats te geven en samen te werken aan de verwerking van het rouwproces.
- Sommigen willen nauw verbonden zijn met anderen om er doorheen te geraken.  Ze zoeken contact en steun bij anderen.
- Sommigen willen er ronduit over praten.
- Sommigen keren zich in zichzelf.
- Een verwerkingsproces kan kort of lang zijn.

Palliatieve begeleiders en rouwbegeleiders hebben een gave apart.  Ik ben blij dat die mensen dat met hart en ziel doen want zij kunnen wonderen verrichten.  Het kan zoveel betekenen voor de mens (lijder en verwerker).